Όλα όσα ζήσαμε στο κατάμεστο Άλσος με τη μοναδική ερμηνεία της Όλγας Βενέτη στον ρόλο της Δαλιδά στην παράσταση “Dalida-La Diva”
Το φεγγάρι είχε αρχίσει ήδη να υπόσχεται μια αξέχαστη νύχτα, παραμονές πανσελήνου, και ο κόσμος κατέφθανε φορώντας τα πρώτα μακρυμάνικα σακάκια οι άνδρες και αέρινα φορέματα οι γυναίκες, σε μια όμορφη, φθινοπωρινή νύχτα στο θέατρο Άλσος. Παρότι μέσα σε λίγα λεπτά το θέατρο θα γέμιζε ώστε να μην πέφτει κυριολεκτικά καρφίτσα, κανείς δεν κουνούσε σε όλη την παράσταση παρά μόνο στο τέλος, οπότε το κοινό χειροκρότησε για ώρα όρθιο τη συναρπαστική Δαλιδά με τη μοναδική ερμηνεία Όλγας Βενέτη, να τα δίνει όλα κυριολεκτικά στη σκηνή σε μια αξεπέραστη ιστορική περφόρμανς του “Je Suis Malade”, σαν ένα στοίχημα με την ίδια τη Δαλιδά αλλά και τα απόλυτα όρια του τραγουδιού. Πρόκειται για την ερμηνεία που ανεβάζει τη Βενέτη στην κορυφή, σε αυτό το μέρος, όπου πλέον δίνονται τα διαπιστευτήρια και σε αυτή ακριβώς την καίρια στιγμή, όπου οι ερμηνεύτριες δοκίμαζαν και δοκιμάζουν τις εσωτερικές και φωνητικές αντοχές τους.
Αλλά η βραδιά του “Dalida-La Diva” δεν είχε μόνο μοναδικές ερμηνείες από τη Δαλιδά της Βενέτη, της οποίας η ομοιότητα με την αξέχαστη Αιγυπτιακής καταγωγής καλλιτέχνιδα είναι τρομακτική: είχε και ξεσηκωτικές στιγμές που φάνηκαν από την αρχή με την είσοδο της Βενέτη στη σκηνή του Άλσους, όπου τραγούδησε και χόρεψε με τη συνοδεία ενός εξαιρετικού σχήματος το “Gigi In Paradiso” α λα Μέριλιν- αφιερωμένο στον πολυαγαπημένο εραστή της Δαλιδά, Τζι Τζι, ο οποίος έφυγε νωρίς από τη ζωή. Είχε, επίσης, μια υποβλητική ατμόσφαιρα με το “Besame Mucho”, νοσταλγική αβρότητα, σαν ένα αεράκι που φυσάει από το παρελθόν με το “Mammy Blue”.
Δεν έλειψε και η συγκίνηση, όταν ερμήνευσε το συγκλονιστικό “Il Venait d’avoir 18 ans” με μια αδαμάντινη φωνή και με τα κείμενα του Βάλαρη, ο οποίος υπογράφει τη σκηνοθεσία, να μας θυμίζουν τις πιο σπαρακτικές σκηνές ενός όντως μυθιστορηματικού βίου. Παρότι τα ίδια τραγούδια είχαν ακουστεί σε εκείνη την αξέχαστη βραδιά της παράστασης στο Παλλάς, έναν σχεδόν χρόνο πριν, αυτή τη φορά είχαν ένα μπρίο και μια νοσταλγική αύρα που ταίριαζε απόλυτα με το περιβάλλον του Άλσους. Και αν η φωνητική επάρκεια και η διαμαντένια ακρίβεια είναι αυτή που βοήθησε ώστε τα τραγούδια να ακουστούν με αντίστοιχα μεστό τρόπο και με την πληρότητα της σκηνής που εξασφάλιζε κάθε εμφάνιση της Δαλιδά, η δύναμη της ερμηνείας και της παρουσίας είναι που έδωσε “σώμα” στα τραγούδια και μετέτρεψε τη μουσική εμφάνιση σε μια θεατρική παραγωγή.
Ακόμα και το ατμοσφαιρικό “Portofino” ξαναζώντανεψε μπροστά στα μάτια μας την παλιά ωραία Ιταλία με τις υψηλές κοσμικότητες και τη μεταπολεμική ανεμελιά ως ειρωνική αντίθεση με το δράμα που βίωνε η Δαλιδά στις πιο κρίσιμες στιγμές της εποχής της. Αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως φαινόταν να νιώθει η Βενέτη τραγουδώντας με όλη της την ψυχή το “Murir sur scene’ και νιώθοντας ότι ναι, πράγματι, όντως αξίζει κάποια να πεθάνει στη σκηνή τραγουδώντας-αυτό ανίχνευσε και η ερμηνεία του “Τρένο φεύγει στις οχτώ”, που φαινόταν να ταίριαξε με τη μελαγχολική συνθήκη της Δαλιδά.
Αλλά σίγουρα με δυσκολία κρατηθήκαμε στις καρέκλες στο άκουσμα του “Salma ya salama” που, όπως πολύ σωστά επεσήμανε το κείμενο που συνόδευε τς πιο καίριες σκηνές της παράστασης ήταν το τραγούδι που προσδιόρισε το έθνικ προτού καν αυτό εφευρεθεί καν πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα. Η Δαλιδά κατάφερε τα πάντα, επειδή ήταν τα πάντα-και η Όλγα Βενέτη δεν προσπάθησε να τη μιμηθεί αλλά να ανιχνεύσει την ουσία και τη δυναμική της. Και τα κατάφερε με τρόπο συναρπαστικό σαν να έχει γεννηθεί για να πει επί σκηνής αυτά τα τραγούδια.
ΠΗΓΗ: protothema